Sztuka pokazuje zwykłą, codzienną apokalipsę wschodnioeuropejskiej klasy średniej. Dzieło jest uderzające – skłania do namysłu nad odpowiedzialnością w naszym pasywno-agresywnym, pełnym obojętności społeczeństwie. Durnienkowowi udało się uchwycić powszednią rozpacz, eskalację przemocy, panikę, którym towarzyszy kryzys europejskiego ducha.

„Jezioro” ewidentnie nawiązuje dialog z twórczością Czechowa. Podczas weekendu nad jeziorem bohaterowie jedzą, piją i prowadzą rozmowy. Na pozór nie dzieje się nic, a jednak czujemy, że świat z ponaddźwiękową prędkością spada prosto w przepaść. Na próbę wystawiona zostanie nasza moralność, etyka. Jest w tym hipokryzja i samozadowolenie, pseudointelektualna wyższość, strach przed żywotnością niższych klas.

W warstwie dosłownej mamy trzy pary, które toczą swą codzienną walkę – są tu zdrady, jest wychowywanie dzieci, są i duchowe poszukiwania. Pod mętną powierzchnią tych osobowości kryje się przestwór etycznych występków, winy i lęku przed wojną w sąsiedztwie.

Yana Ross

Gdzie teraz jesteś? Gdzie chciałbyś być, gdy nastąpi apokalipsa? Mam nadzieję, że nie zastanie mnie w centrum handlowym, przy posiłku, na kiblu, we śnie, w windzie, przy kichaniu. Nie chcę przegapić końca świata, wjeżdżając do tunelu, nurkując, marząc. Nie chcę też, by to było podczas mycia zębów, gdy stoję przed lustrem na sekundę przed pocałunkiem.

Michaił Durnienkow, Jezioro